در طول تمام دوره‌ها، مردان معمولا بسیاری از مشاغل را تخصصی کرده و آن ها را فقط مختص به توانایی های خود می دانند لذا به خاطر اینکه منافع مردان به خطر نیفتد به زنان اجازه داده نمی شود که در بسیاری ازفعالیت ها و کارهای اقتصادی و اجتماعی وارد شوند.! اما بعد از انقلاب صنعتی و توجه به زنان به عنوان نیروی کار ارزانتر، در کارخانه های ریسندگی و بافندگی و قبل از آن هم با انجام دادن کارهای کشاورزی و دامداری کم کم فرصتی حاصل شد تا در کارهایی که منبع درآمدی نیز محسوب می شد، وارد شوند و با وقوع رنسانس، زمینه‌ای مناسب برای انقلاب فکری در اروپا را شاهد بودیم. اما در ایران با توجه به بافت سنتی که بر روابط اجتماعی و کل زندگی انسان ها سایه گستر شده است؛ حضور زنان آن طور که زنان سایر ملل جهان پیشرفت کرده‌اند، دیده نمی شود که برای این عدم حضور باید پارامترهای زیر را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد:
- نقش اساسی و مسلط مذهب در زندگی
- مرد سالارانه بودن جامعه
- عدم اطمینان به فعالیت های زنان
نقش دین را نمی توان انکار کرد که وجود قواعد و احکام موجود در آن، از بسیاری جهات مانع و محدود کننده فعالیت های زنان می شود، و زنان همواره به عنوان جنس دوم تلقی می شود و مردان هم از این حربه استفاده کرده و آنان را با شرایط گوناگون محدود کرده اند و چون با توجه به احکام شرع و آیین اسلام، حق اجازه و اختیار زن در دست مرد می باشد لذا زنان عملا از خود هیچ اختیاری ندارند.
در مورد مرد سالارانه بودن جامعه باید گفت در جامعه ایی که حق ارث زن نیم برابر حق مرد است و شهادت دو زن با شهادت یک مرد قابل قیاس خواهد بود باید گفت که جامعه‌ی ما کاملا رویه‌ای مرد سالارانه دارد و برای زنان در سیاست های کلان مملکتی یا تصمیمی اتخاذ نمی شود یا اگر تصمیمی اتخاذ شود بسیار پیش پا افتاده خواهد بود، لذا جامعه در دام مرد سالاری دست و پا می زند.
اگر فعالیت های زنان را با فعالیت های مردان بسنجیم، فعالیت های زنان همواره در طول تاریخ ثابت کرده است کار محوله به آنها همواره با موفقیت همراه بوده است. هم چنین از لحاظ روان شناسی و جامعه شناسی ثابت شده که میزان دقت و انضباط و وجدان کاری خانم ها به مراتب بالاتر از مردان است.
در طول سالهای اخیر، بسیاری از روشنفکران با استفاده از حرکت های خود جوش خود تلاش کرده‌اند تا با پشتوانه ی فعالیت های علمی و عملی خود، زنان دیگر و حتی مردان را از کارایی و توانایی های خود آگاه کنند و زمینه ها را برای فعالیت خانم ها مهیا کنند که خوشبختانه با موفقیت هایی همراه بوده است. امروز ما شاهد حضور بیشتر خانم ها در کرسی های دانشگاه هستیم. شاهد آنیم که دیگر زنان خود را در قالب سنتی و محدود قبول ندارند.
اگر آنان به فعالیت های صنفی تمایل پیدا کرده اند دیگر آن روی سکه زنان که خود باوری در آن وجود دارد شکوفا شده و می خواهند در تمامی زمینه ها فعال باشند، گواه این سخن راهیابی دختران به رشته هایی مختلف تحصیلی است ...
